Spiegelbeeld - Victoria Post 5

Post 5 920

Julia.

Azeline’s dapper ex-vrouw, de moeder van Bloem.

Ja, het was inderdaad premiere-avond, juist en precies de reden waarom zij Azeline had gevraagd om gezellig een avondje bij haar film te kijken. Juist en precies de reden waarom Julia al een week geen contact had opgenomen met Azeline. Juist en precies de reden waarom iedereen uitnodigingen en kranten bij Azeline vandaan gehouden had – en toch wist ze het. Was ze niet eens boos dat ze niet persoonlijk uitgenodigd was. Wellicht had ze iets gelezen of gezien of bedacht waardoor ze binnen haar eigen werkelijkheid wel degelijk uitgenodigd was. Stond ze hier stuiterend van energie te wachten op gezelschap voor deze avond.

Victoria wierp een spijtige blik op de oven waar haar avondeten in stond. Het rook nog steeds heerlijk en ze had nog steeds honger, maar ze kreeg het merkwaardige voorgevoel dat deze avond zou eindigen met een hand patat uit de air fryer en wat zelfgemaakte mayonaise als troost ernaast.  

‘De feeënjurk zal het zijn,’ zei ze.

Ze wierp nog een laatste blik op de oven en liep toen naar boven, met snelle passen en een bonkend hart. Ze moest doen wat ze moest doen, en ze zou het doen. Maar bleef een crime, elke keer weer.

Hoofdstuk  2

Ze liep onmiddellijk door naar de slaapkamer, niet om de feeënjurk aan te trekken, maar om de reservetelefoon te pakken die ze daar verstopt had, weggelegd in het laatje van haar nachtkastje omdat hij bij een per ongelukke-zoektocht ook niet al te zeer verborgen moest zijn, want Azeline geloofde heus wel dat Vic zo slordig was om een mobieltje kwijt te raken dat dan al die tijd in een nachtkastje lag, maar was ook wel zo slimdat ze het niet langer zou geloven als het mobieltje tussen een stapel wasgoed lag, of achter een schilderij geplakt was, of tegen de binnen randen van het bed zat. Bij Azeline, zo wist Vic, moest je altijd drie stappen vooruitdenken, liever nog vier – dan werd ze niet boos, dan verdacht ze Vic niet van al die dingen die Vic toch echt deed –

Vic zuchtte.

Verraad. Dat was het.

En het kon niet anders, het kon echt niet anders, hoe ze de situatie ook bekeek.

Azeline was een schat, maar een complexe, moeilijke, bewerkelijke schat.

‘En wellicht daarom juist zo kostbaar,’ mompelde ze, een herhaling van de woorden die de psycholoog in haar hoofd had geplaatst, woorden die ze had moeten horen om nog een dag verder te komen, om door te gaan en door te zetten, 

ondanks haar haperende lijf, 

ondanks haar eigen haperende –

Ze schudde haar hoofd, keek streng, vermande zich en pakte het toestel, had twee handen nodig om het ding aan te zetten en vroeg zich enkele lange seconden af wanneer ze voor het laatst de moeite had genomen om het toestel op te laden.

Net toen ze echt ongerust werd, ging het toestel aan.

Nog 20% batterijvermogen.

Beter.

Niet geweldig, wel aardig.

Ze bladerde door de contacten tot ze ‘Suzi’ tegenkwam.

Daar.

Ze drukte op het groene hoorntje, hield het toestel bij haar oor en luisterde naar de rustige pieptoon -

Suzi-sushi-rijst-winkel-Lassie

- tot ze ‘Dag Victoria, met Catherina Kohler,’ hoorde.

‘Hi, Catharina,’ antwoordde ze. ‘Angela had gelijk. Het is weer zo ver.’

‘Hè, wat naar,’ zei Catharina, en haar stem klonk zo meelevend dat Victoria even de spanning die zich in haar spieren had opgebouwd, los kon laten. Haar hand verloor prompt zijn grip op de telefoon en hij viel, op het bed, plof.

‘Sorry,’ zei Vic tegen Catharina, die mee omlaag viel.

‘Sorry,’ zei ze nogmaals, toen ze het toestel opgeraapt had. ‘Wat zei je? Ik liet je vallen.’

‘Het wordt erger, hè,’ zei Catharina.

‘Nou, erger weet ik niet,’ zei Victoria en dacht na, dacht terug aan eerdere momenten waarop Azeline door verschillende omstandigheden haar medicatie niet had gekregen.

‘Ze is erg druk, blosjes op de wangen, drukke plannen en ze hupt steeds heen en weer, heen en weer, ze staat geen moment stil, ik word er zelf moe van,’ zei ze. ‘Maar ik denk dat het net-als-de-vorige-keer is, niet erger.’

‘Ik bedoelde: het wordt erger met jou. Met je arm. Weet je nog?’ zei Catharina. Er klonk net zoveel lach als bezorgdheid in haar stem.

‘De geruchten dat ik altijd alles maar laat vallen zijn zwaar overdreven,’ zei Vic. Het was haar  standaardantwoord, dat ooit grappig was geweest, daarna nog een tijd grappig-sarcastisch had geklonken en nu meer een stop-op-de-fles was, eentje die gelukkig nog steeds werkte omdat mensen wilden geloven dat het allemaal wel wat meeviel zolang ze er zelf nog grapjes maakte.

‘Ga naar je neuroloog, Vic, je hoeft de held niet uit te hangen,’ zei Catharina, die voor haar gehele salaris afhankelijk was van Vic en zich daar nooit wat van aantrok als het ging om de waarheid en dus ook niet in de stop-op-de-fles geloofde.

‘Op een dag, op een dag,’ beloofde Vic, die zoiets werkelijk niet van plan was omdat ze geen idee had wat voor toegevoegde waarde een bezoek aan de neuroloog nog kon hebben. ‘En ik belde niet voor mezelf, ik belde voor Azeline,’ zei ze, iets strenger nu, want uiteindelijk was zij wel Catharina’s baas en het leek haar een slechte zaak als ze Catharine daar nooit aan herinnerde. ‘Ik kan haar even binnenbrengen, ze verwacht dat we ergens heen gaan, dus dat moet me wel lukken.’

‘Prima,’ zei Catharina. ‘Ik waarschuw Angela alvast en mocht je problemen ondervinden, dan horen we dat wel, dan komen we jouw kant op.’