Spiegelbeeld Victoria - Post 4

4  772 

Vic glimlachte terug, naar haar zus, lieve Azi, die altijd al zo blind-enthousiast voor alles en alles was geweest, en altijd dat wat kinderlijke had gehouden, precies zoals hun moeder al voorspeld had toen ze aan Vic uitlegde dat het nu eenmaal zo was, dat Azeline voor altijd een zeven-sloten-tegelijk-meisje zou blijven, dat ze dat maar het beste gewoon kon accepteren, en dat het niet eerlijk was, beslist niet eerlijk omdat het zoveel van Vic vroeg, maar dat het geen zin had om de realiteit te ontkennen: Vic had zonder een enkel probleem   haar geboorte doorstaan, terwijl het voor Azeline zoveel moeilijker was geweest, dat ze haast door het leven had gemoeten als de nog levende, eenzame helft van wat ooit een tweeling was geweest. En dat het daarom haar plicht was, op vele, vele niveaus om te zorgen voor het zusje dat minder geluk had gehad dan zijzelf.

Vic had altijd gehuild, als haar moeder dat zei. Niet altijd zichtbaar, soms hadden haar lippen en zelfs haar ogen gelachen naar haar moeder, die ook alleen maar het beste met hen allemaal voorhad, dat hield ze zichzelf althans voor omdat ‘het goed voor hebben met de saken’ nu eenmaal was wat moeders in haar beleving deden, maar hart huilde altijd. Leven zonder Azi, hoe complex/ingewikkeld/moeilijk Azi soms ook was, zou zijn alsof ze moest leven – nou, zonder die verhipte rechterarm. Het was een rotding, maar ze zou hem ook niet willen missen. Hij had zo zijn goede kanten, net als Azeline.

‘Azelientje, mijn kleine vriendje.’

Dat zei hun vader vroeger altijd, vaker, nee, voorál als hij Azelientje moest optillen en wegdragen uit een moeilijke situatie. Hij droeg haar altijd dicht tegen zijn borst en kuste tijdens het lopen haar zachte, bruine krullen en vergat daarbij nooit nooit nooit ook even te knipogen naar Victoria en hun moeder vergat nooit om Victoria over haar eigen zachte, bruine krullen te strijken of een kneepje in haar vingers te geven.

Zij samen rondom Azeline.

‘Vic!’ zei Azeline en Victoria glimlachte.

Lieve, bijzondere Azeline.  Het sprankelende licht in haar ogen, de aanstekelijke energie, de malle fratsen en gekke gedachtegangen en vooral de onuitputtelijke hoeveelheid liefde die Azeline voor Vic had. Daarom, juist daarom zou ze graag doen wat Azeline van haar vroeg: naar buiten, uit, weg hier, ver weg!

Brussel.

Parijs.

Barcelona!

Ze zou het kunnen doen. Ze zouden het makkelijk kunnen doen. Elke vrijdag naar een andere stad reizen en daar rondkijken en rondzwerven en alles ontdekken. Ernstig kijken in de galeries en musea, bij de stad passende kleding uitkiezen in de lokale boetieks, lachen in café’s, met een latte of een rode wijn of een heerlijke schaal echte italiaanse anti-pasti. En dan ’s avonds naar een grootse show, een uniek optreden, of een kleine productie in een achterafgelegen schouwburg. Van het geld dat Harold haar had nagelaten, kon ze dat allemaal doen. De rest van haar leven. Ze kon wel zes wereldreizen maken en dan nog zou er maar een kleine deuk geslagen worden in de enorme geld-buidel.

Het geld was het probleem niet.

Dat was het nooit geweest.

Het probleem was lieve, kleine Azi zelf en soms, nee, vaak dwong de wereld haar tot het nemen van onorthodoxe beslissingen aangaande haar zusters gedrag.

‘Goed dan,’ zei ze.

Ze hengelde een deksel uit de la, plaatste hem op de pan, schoof de pan in de oven, waar hij veilig stond, controleerde alle pitten en de oven zelf, mompelde ‘uit uit uit’ en draaide zich toen weer om naar Azeline.

‘Zeg het maar, wat voor leuks moet ik aan?’ vroeg ze.

Azeline juichte, klapte zelfs in haar handen, en keek zo blij, zo gelukkig dat het Vic kramp in haar maag bezorgde. Druk, druk, druk was haar zuster, ze maakte wijde bewegingen, zwierde met haar kleding, danste op haar tenen alsof haar beide benen al in een andere wereld leefden, de danswereld van Julie, niet de keuken van haar zuster. Drukke verhalen had ze, en drukke plannen; voeten in een wereld, hoofd alweer helemaal in een andere.

‘Azi? Welke jurk?’ vroeg Vic nog eens.         

‘O ja, o ja, o ja,’ knikte Azeline.

Ze dacht zichtbaar na.

‘Je feeënjurk,’ zei ze toen en Vic’s hersenen produceerden onmiddellijk een merkwaardig helder: ‘Ooooh nooo, niet die godsgruwelijke kutjurk met zijn lintjes en gaatjes en stomme balken en balijnen.’

Wat Azeline een feeenjurk noemde was in werkelijkheid een soort ontplofte tule-fabriek: lagen en lagen ragfijne stof die constant overal achter bleven haken: houten kozijnen, planten en bloemen, autodeuren. Tere, besmettelijke tinten waarop elke vlek onmiddellijk zichtbaar was. En het met gouddraad bewerkt corset was een ramp om aan te trekken: lintjes en gaatjes en haakjes. Man, o, man. Terwijl ze een kast vol jurken had die zich veel beter gedroegen, bleef Azeline maar hangen op de feeënjurk, de feeënjurk, feeënjurk. En Vic had het hart niet om het kreng weg te doen, maar –

Vrijdag.

Het was vandaag vrijdag.

Het was verdorie vrijdag.

Stukken losse informatie schoven moeiteloos op hun plek en vormden een geheel. Vic kneep haar ogen samen, schudde met haar hoofd, een effectief gebaar van herstel. Nee, het zou er niet werkelijk van zou komen dat ze die jurk vanavond moest dragen. Er waren andere, belangrijkere zaken die ze moest aanpakken.

‘Ehm, maar waar gaan we dan heen?’ vroeg ze, voor alle zekerheid.

‘Dat zul je wel zien,’ plaagde Azeline en Vioc fronste, keek haar tweelingzuster zo streng ze kon aan en toen kon Azeline het toch niet voor zich houden: ‘Leiden!’ riep ze uit. ‘Première van het ballet van mijn favoriete danseres!’

Vic knikte, yup, ja, Julia.

‘Julia,’ zei ze hardop.