Spiegelbeeld Victoria - Post 3

3  764

Ja, ze dacht wel dat ze Bloem op een dag ook werkelijk dit plezier zou doen, als de lol van het ‘Harolds wijnen als keukenwijntjes behandelen’ spel af was. Het was ook eigenlijk te gek om daar wijn van honderd euro per slok voor te gebruiken. Die actie bevond zich maar een enkele stap boven de vulgariteit de flessen simpelweg stuk te smijten op de keukentegels.

Daar moest ze wat aan doen.

De vulgariteit aanpakken.

Vulgariteit had de neiging zichzelf nogal belangrijk te vinden, te groeien, te woekeren, en voor je het wist eindigde je op een karaokeavond, waar je in een te strakke glitterjurk met te stevig gekleurd haar, met een te schorre stem een chanson ten beste gaf. In één hand een peuk, in de andere borrel, en op enige afstand een armzalige bewonderaar die in geen negen dagen in bad was geweest.

Nee, op een dag zou ze de wijn keurig wegschenken.

Dat was beter.

Aan Bloem.

Dat was het allerbeste.

‘Maar vandaag is niet die dag, darling,’ zei ze hardop en schonk een flinke scheut kostbare witte wijn over de sidderende ingrediënten. ‘Draai je nog maar eens flink om en om, tot het vlees op je knokels mals genoeg is om er vanzelf af te vallen.’

Spek, knoflook en peper – wijn - woesj.

Ze wachtte even, keek geboeid toe hoe de wijn begon te kolken en zich vervolgens geheel zelfstandig vermengde met de andere ingrediënten tot het begin van een prima saus.

‘Mooi zo,’ mompelde ze en leegde beide blikken tomaat in de pan. Ze trok een blikje tomatenpuree open en kreeg het voor elkaar om zonder snijwonden op te lopen de meeste puree uit het blikje te lepelen  en bij de saus te voegen.

‘Yes,’ zei ze.

Vanaf hier was het een kwestie van roeren en wachten en een beetje interessant kijken, maar het ergste was achter de rug. Tenzij ze het natuurlijk voor elkaar kreeg om tijdens het afgieten van de spaghetti de inhoud van die pan over zichzelf heen te laten kletteren maar ze dacht niet dat het zo erg zou worden. Het waren juist de wat subtielere handelingen die voor de meeste problemen zorgden.

Drie minuten later was alles achter de rug. Victoria husselde de saus door de spaghetti, keek op de klok en hoorde op hetzelfde moment de achterdeur open en dichtgaan.

‘Vic, Vic! Alles laten vallen!’ riep Azeline.

Vic beet op haar lip en herinnerde zichzelf eraan dat het maar een uitdrukking was, een zegswijze waar Line niks anders mee bedoelde dan: stop met wat je doet.

Line wervelde het huis in, stootte haar heup tegen de keukendeur en haar arm tegen het aanrecht en lachte de pijntjes weg.

Vic lachte terug.

‘Zeker weten?’ grinnikte ze. ‘’t Is pasta all’amatriciana, dan zijn we nog wel even bezig met dweilen.’

‘O… ongelooflijk lekker,’ zei Azeline en hupte op haar tenen om in de pan te gluren. Ze kreunde zachtjes. ‘Had ik je nu maar wat eerder gebeld, dit vind ik zulk lekker eten. Maar dat kan straks wel, dat kan straks! Zet je pan neer, zet die pan neer en trek iets leuks aan. We gaan weg.’

Weg?

Vic fronste, zocht naar woorden, keek naar de pan pasta in haar handen, dacht aan het snijden van de peper en de resten van de ui in de gootsteen. Keek naar Azeline. Merkte haar blozende wangen op, de opgewonden glinstering in haar ogen. De manier waarop ze van haar ene been op haar andere hupte, en nog eens, en nog eens. Hoe haar vingers raptaptapten op het granieten aanrechtblad.

Barstensvol energie zat haar zus, het kolkte als een stralende aura om haar heen, maakte haar rug recht, haar huid stralende, haar uitstraling zeker en overtuigend. Ze zag er ook prachtig uit: make-up mooi, de juiste schoenen aan, mooie jurk, alles mooi. Totaal niet gepast voor een avondje samen filmkijken op de bank en uit de woordenvloed van Azeline maakt Vic ook op dat dit ook niet langer de bedoeling was, maar dat ze uit moesten, uit het huis, in de auto, ergens heen, en dat het meteen moest, zelfs zonder te eten, direct, hup, nu en Vic moest zich ook omkleden, direct, hup, nu. 

Vic vond dat de wereld maar traag werd van zoveel haast. Alsof Azelines wervelwind van energie zelfs het laatste beetje dat zij zelf nog in zich had meesleurde, toevoegde aan de overvloed en haar leeg en zwaar achterliet.

‘Please,’ pleitte Azeline, met haar liefste, mooiste Azeline-lach, die Vic, hoewel ze diezelfde glimlach vroeger ook regelmatig in haar eigen spiegel zag, nooit kon weerstaan.