Spiegelbeeld Victoria deel 8

Post 8  745

‘Auw,’ zei Vic, zodra ze bovenaan de trap was, en het was volkomen logisch dat er sprake van au was, ze had het al verwacht, want dat hoorde erbij als je van Azeline hield: pijn. En ditmaal kwam de pijn op in haar hoofd, een barstende koppijn die er ineens was en toesloeg met een kracht die deed vermoeden dat ze zojuist geraakt was door een zwaaiende zandzak: dof, diep, overal. Ze kromp in elkaar, niet dat dit hielp, maar haar lichaam commandeerde het en ze gehoorzaamde zonder vragen te stellen, zocht steun bij de balustrade en keek zo, eigenlijk per ongeluk, of misschien wel helemaal niet per ongeluk,

door de vide

naar beneden

en

Zag

Azeline

Rennen!

Haar zuster rende, op blote voeten, met haar mooie feestjurk als de vleugels van een vogel acher haar aan, zo snel, zo snel –

En ineens stopte ze, stond stil, helemaal stil, precies onderaan de trap, precies op het punt waar de gang splitst naar oost en west, en rechtdoor de trap naar boven was.   

‘Olé!’ riep haar zuster nog eens, maar ditmaal was er niks leuks aan.

Wat

Wat

WAT?

Hyper?

Bang?

Boos?

Gek?

Een nieuw Azeline momentje?

Als ze nu niet zo’n koppijn had, dan kon ze denken.

Of in beweging komen.

Azeline draaide pirouettes, om en om en om en razendsnel, licht op haar voeten, een ware danseres.

Maar ook daar was niets leuks aan.

‘Waar ben je, waar ben je, waar ben je,’ zong ze en Vic boog zich over de balustrade, om iets te zeggen, iets, als ze iets kon bedenken dat een antwoord op waanzin kon zijn, met die trage, vervormde massa die haar hersenen moesten voorstellen,

en ze zag

de schim -

en begreep -

‘Daar ben je!’ riep Azeline.  

- alles tegelijk

en dwong

de koppijn

die onnatuurlijk hevige koppijn

die plotselinge doffe, verdovende, blik vernauwende pijn

weg.

‘Harold,’ zei Victoria. ‘O, fuck, Harold, klootzak. Ben je nou nooit eens fucking dood genoeg?’

Ze rende, maar niet zo snel als eerst: ze rende slimmer dan eerst.

Niet vallen, niet vallen, daar ging het om.

‘Maar zo snel als ik ren jij niet meer, Tori!’ riep Azeline in de verte.

‘Geen geintje,’ mompelde Vic en gebruikte de trapleuning en al haar geduld om naar beneden te komen zonder te vallen, want Hoofdpijn en Uitval lagen nog op de loer, ze kon hun priemende blikken en geduldig zwaaiende staarten voelen, en ze gunde ze geen kans. Vallen kost alleen maar tijd en dat wisten Hoofdpijn en Uitval heel goed.

‘Harold, Harold,’ mompelde ze bij elke stap, want mopperen, dat hielp. ‘Jij stomme ondode dodo, ben je nou nooit eens klaar met je getreiter, he, met je stomme plannen, met je stomme kop.’

Ze stapte van de middelste tree en zag nog net hoe Azeline over een stofzuiger sprong, soepel en lenig, en vervolgens terugrende, langs de trap, langs Vic notabene -  

‘Tori!’ riep Azeline.

‘Azeline, Azeline!’ riep Vic.

Maar Azi rende door, alsof Vic bestond uit louter lucht en herinneringen, onzichtbaar voor het nu.

En Vic vloekte, omdat ze niet wat sneller kon zijn. Schopte, trapte haar schoenen uit op de één na laatste trede, en kon het toen beter, dat rennen. Ze was niet zo snel als Azeline, niet zo soepel, elegant of wendbaar maar dat alles deed er niet toe.

Want Azeline stond al stil.

‘Oké, ik droom,’ zei ze luid, met een heldere, duidelijke stem die ver genoeg droeg om Vic te bereiken, zelfs terwijl ze rende.

‘Ik heb mijn kop gestoten en ik droom. Mijn nagels zijn groen en de lucht is blauw, Victoria, ik hou van jou.’

Vic struikelde, stopte met rennen, probeerde niet te huilen.

Stond stil en keek naar haar zuster.

Strekte haar handen uit, alsof ze een schuwe vogel wilde lokken.

‘Azi,’ zei ze.

Maar Azi reageerde niet op haar, Azi draaide een nieuwe pirouette. Vic vertrok haar gezicht omdat ze zich realiseerde hoeveel pijn zo’n pirouette doet als je hem op blote voeten uitvoert, en bedacht

te laat

dat ze juist wel moest rennen,

verder moest gaan,

sneller moest zijn,

terwijl ze juist stilstond

zo zo stil

en toekeek hoe Azeline langzaam

gelukkig langzaam

in het midden van een prachtige pirouttee

in elkaar zakte

flauwviel

en

wegviel.

Vic draaide zich om, weg van Azi, zodat ze de telefoon kon gaan halen, omdat dit de enige manier was waarop Azeline nu nog kon helpen: het activeren van de supervrouwen Angela Lassie en Catharina Kohler.